เกือบทุกคืนผมจะเล่านิทานก่อนนอนให้ลูกสาว 2 คนฟัง
แต่ถ้าวันไหนเจ้าลูกสาวคนเล็ก “ซัมเมอร์” เกิดหลับไปก่อน
ผมจะเปลี่ยนมาเล่า “ตำนาน” ชีวิตผมให้ลูกสาวคนโต “น้องรุ้ง” ฟัง
อย่างเมื่อวานก็เล่าตำนานวันเด็ก สมัยที่ผมเป็นเด็ก
แต่คืนนี้อยู่ ๆ ผมก็อยากเล่าอะไรที่ต่างออกไปให้ลูกสาวฟัง
ผมถามเธอว่า “หนูรู้มั้ยว่าใครคือคนที่หนูคุยด้วยมากที่สุดในทุกวัน?”
เธอตอบไล่ชื่อคนในครอบครัวมาทั้งหมด ผมบอกว่าผิด เธองง
ผมเฉลยว่า “ตัวหนูเองนั่นแหละที่คุยกับตัวเองมากที่สุด”
เธอไม่ค่อยเข้าใจ “หนูเนี่ยน่ะที่คุยกับตัวเอง”
ผมตอบ “ใช่ หนูคุยกับตัวเองในใจไง หนูคิดทั้งวันไม่มีหยุด”
แล้วผมก็ถามต่อ “แล้วหนูรู้มั้ยว่าหนูคุยอะไรกับตัวเอง?”
“ไม่รู้อ่ะป๊า” เธอตอบ
ผมยิ้มในความมืดของห้องนอน “หนูคุยกับตัวเองเป็นคำบ่นไงลูก”
“หนูบ่นอะไรด้วยเหรอป๊า?” เธอนึกไม่ออก
“อ้าว! ป๊าเชื่อว่าบางทีหนูก็คงจะนึกบ่นในใจว่า
ไม่อยากตื่นเลย กำลังฝันดี ไม่อยากอาบน้ำเลย หนาว
ไม่อยากไปโรงเรียนเลย ทำไมเพื่อนต้องเอาดินสอไปแล้วไม่คืน
วิชาอะไร ยากจัง ทำไมครูสอนไม่รู้เรื่องเลย อะไรแนว ๆ นี้ไง”
“จริงด้วย” เธอยอมรับ
“แล้วหนูอยากเป็นคนโชคดี มีแต่เรื่องดี ๆ มั้ยลูก?” ผมถาม
“อยากสิป๊า”
“งั้นหนูต้องทำสิ่งที่ป๊าบอก คือ หนูต้องเลิกบ่น
เพราะคนที่ขี้บ่น ไม่ว่าจะในใจหรือพูดออกมา จะมีแต่โชคร้ายเข้ามาหา”
ผมถามเธอต่อว่า “แล้วหนูรู้มั้ยว่าคนส่วนใหญ่ชอบนึกถึงเรื่องอะไรมากที่สุด?”
“หนูไม่แน่ใจ เรื่องงานเหรอ?” เธอลองเดาดู
“ไม่ใช่หรอกลูก คนส่วนใหญ่ชอบนึกถึงแต่เรื่องที่เขาไม่ชอบ คนที่เขาเกลียด”
ผมยังคงพูดต่อไป
“ถ้าหนูรู้ตัวว่าบ่นเมื่อไหร่ ให้หนูเลิกบ่นนะลูก
ถ้าหนูรู้ตัวว่าคิดถึงเรื่องที่หนูไม่ชอบ ให้หนูคิดเรื่องอื่นที่หนูชอบ
หนูมีเรื่องที่หนูคิดแล้วมีความสุขมั้ยลูก?”
“มีป๊า หนูชอบกินพิซซ่า ชีสยืด ชอบกินกระเทียมเจียว
แล้วหนูก็ชอบตอนที่หนูได้ของเล่นใหม่ด้วย”
“นั่นแหละลูก ตอนที่บ่น ๆ ตอนที่นึกเรื่องที่ไม่ชอบ
ให้เปลี่ยนมานึกถึงเรื่องที่หนูชอบแทน
แล้วถ้าหนูคิดถึงป๊า หนูจะมีความสุขมั้ยลูก?”
“มีสิป๊า” เธอตอบ
“นั่นแหละ งั้นหนูก็คิดถึงป๊าละกัน”
ผมสรุปให้เธอฟังอีกทีว่าสิ่งที่เธอต้องทำก็คือ
เลิกบ่น ไม่ว่าจะในใจหรือพูดออกมา เพราะมันจะทำให้โชคร้าย
เลิกคิดถึงเรื่องที่ไม่ชอบ ให้คิดถึงเรื่องที่ชอบ คิดแล้วมีความสุขแทน
ผมถามเธอว่าเข้าใจมั้ย เธอตอบรับในความมืดว่าเข้าใจ
แล้วผมก็ kiss goodnight ส่งเธอเข้านอน
ผมไม่รู้หรอกว่าในวัย 9 ขวบ
ที่สุดแล้ว เธอจะเข้าใจในสิ่งที่ผมเล่ามั้ย
แต่ถ้าเธอเข้าใจ เธอจะกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ดี มีความสุขไปตลอดชีวิต
รู้จักวิธีที่จะจัดการกับความทุกข์ที่มาเยือน
ผมไม่รู้หรอกว่าในวัย 9 ขวบ
เธอจะเข้าใจในสิ่งที่ผมเล่ามั้ยเพราะเรื่องนี้
เพราะแม้แต่ผู้ใหญ่หลาย ๆ คน
ตายไปแล้วก็ยังไม่เคยรู้เรื่องนี้ ก็เลยต้องอยู่กับความทุกข์ไปทั้งชีวิต
หวังว่าหนูจะเข้าใจนะลูก
จะได้ไม่มีโชคร้ายมาเยือนเหมือนผู้ใหญ่อีกหลายคน
