บางครั้งการเป็นผู้ใหญ่ก็ได้เรียนรู้อะไรจากเด็ก
เมื่อเย็นนี้ ผมได้คุยกับภรรยาว่า
หยุดยาวเราจะไปไหนดี
เพราะผมไม่เคยได้หยุดยาวแบบนี้ร่วม10ปีแล้ว
มันนานจนลืมที่จะคิดวางแผนพักผ่อนเหมือนคนอื่นๆ ไปเลย
แต่ทันใดนั้น เรายังไม่ทันจะได้คิดจะได้ตอบ
ก็มีเสียงเล็กๆ ดังแทรกขึ้นมาว่า…
“แล้วพ่อจะพาหนูไปดูโดเรม่อนรึเปล่าคะ!”
ผมถึงกลับต้องรีบตอบลูกไปในทันที แบบไม่ต้องคิดเลยว่า..
“พ่อต้องพาไปสิลูก! พ่อไม่ลืม” (จริงๆผมลืมไปแล้ว)
น้องเมเปิ้ลเค้าเอาไปเก็บเป็นเป้าหมายตั้งแต่สองสัปดาห์มาแล้ว
เราไปนั่งทานข้าวกันที่ร้าน S&P
แล้วที่ร้านบังเอิญไอ้กระดาษรองจาน
ดันมีโฆษณาการ์ตูนโดเรม่อนตอนใหม่
ด้วยความที่น้องเมเปิ้ลอยากดูมาก
เธอเลยขอเอากระดาษรองจานกลับมาด้วยที่บ้าน
แล้วเอามันตั้งวางไว้ข้างๆ ทีวี (ประมาณว่าดูทีวีต้องได้เห็นโดเรม่อน)
พร้อมทั้งขอร้องกับผมว่า พ่ออย่าลืมพาหนูไปดูนะ
เวลาผ่านไปผู้ใหญ่อย่างเราก็มีอะไรต้องทำมาก
จนเราลืมที่จะโฟกัสเรื่องเล็กๆ แบบนี้ไป
แต่เรื่องเล็กๆ แบบนี้แหละครับ คือ เป้าหมายที่ยิ่งใหญ่สำหรับเด็กตัวน้อย
เป้าหมายที่เค้าโฟกัส จดจ่อ จะต้องดูให้ได้ สุดท้ายเค้าก็ไม่ลืม
และเมื่อเค้าไม่ลืม พ่ออย่างเราก็ต้องทำให้เป้าหมายของลูกเป็นจริงสิ!
เขียนมาตั้งยืดยาว เพื่อที่อยากจะบอกว่า
ผมได้เรียนรู้เรื่องการตั้งเป้า และจดจ่อกับเป้า จากลูกสาวตัวเล็ก
จริงๆ แล้วตั้งแต่เด็กจนโต เราสำเร็จมากกว่าล้มเหลว
เราได้เรียนรู้การตั้งเป้าหมาย
และการจดจ่อกับมันอย่างเป็นธรรมชาติ
พวกเราถึงเป้าหมายของเราไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ไม่ว่าเป้าหมายนั้นเล็ก หรือใหญ่ ไม่ว่าจะง่าย หรือ ยาก
แต่พอเราโตมา เรากลับลืมสิ่งที่เราเคยทำได้ดีในตอนเด็กๆ
เราลืมในศักยภาพที่ยิ่งใหญ่ในตัวเอง
เราลืมการตั้งเป้าหมาย จนกลายเป็นกลัวไปด้วยซ้ำ
เราลืมการจดจ่อเป้าหมาย และจินตนาการถึงมัน จนบางครั้งคิดว่าถ้ามากไป จะกลายเป็นเรื่องเพ้อเจ้อ
ลองนับเป้าหมายที่เราทำสำเร็จดูสิครับ
เอาตั้งแต่เช้าถึงเย็น เอาตั้งแต่เด็กจนโต
เอาทั้งเล็กๆ จนถึงใหญ่ๆ
แล้วเราจะรู้ว่าจริงๆ แล้ว
เราเก่งกว่าที่เราคิด
เราสำเร็จมากกว่าที่ล้มเหลว
เรายอดเยี่ยมมากกว่ายอดแย่
หนังสือ How to หลายเล่มบอกว่า
เมื่อเรามีเป้าหมายให้เราจดจ่อในเป้าหมายเสมอ
จะเขียนขึ้นมา หรือเอาภาพมาติด จินตนาการบ่อยๆ
จากนั้นลงมือทำตามแผนการที่วางไว้
แล้วเป้าหมายจะเป็นความจริง
วันนี้เด็ก 7 ขวบ ได้ทำให้ผมเห็นแล้วว่า
การทำตามแบบนั้นมันทำให้ถึงเป้าหมายจริงๆ
ถึงแม้ตัวเค้าจะไม่สามารถไปซื้อตั๋วหนังหรือดูหนังคนเดียวได้
แต่เค้าก็ถึงเป้าหมายได้
เพราะถ้าเราจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งนั้นอย่างแรงกล้า
หนังสือหลายๆ เล่มก็บอกอีกว่า
นอกจากตัวเราเองแล้ว จะมีพลังอะไรสักอย่างคอยช่วยเราเสมอ
สำหรับกรณีของน้องเมเปิ้ล
พลังที่คอยช่วยเหลือเค้าให้ถึงเป้า
อธิบายได้ว่า พลังนั้นคือ พลังของพ่อที่รักลูกครับ
Credit By : พ.ต.ท.กัมพล รัตนประทีป #โปลิศคิดดี
“ผมอ่านแล้วรู้สึกดี ต่อในการตั้งเป้าหมายของเด็กเล็กที่จะทำให้สำเร็จ โดยที่ผู้ใหญ่อย่างเราต้องให้ความช่วยเหลือลูก ๆ ให้เขาได้เดินเข้าสู่เป้าหมายที่ลูกตั้งใจไว้ ซึ่งเป็นบทความที่ดีมาก ๆ ครับ ผมจึงขออนุญาตนำมาลงในเว็บนี้… DaddyThum.com ขอยกนิ้วโป้งให้เลยครับ พี่มาร์ค…”